Osoby, które chcą odkładać fundusze na własną emeryturę mają do wyboru co najmniej kilka możliwości, a jedną z nich są tzw. PPK, czyli pracownicze plany kapitałowe. W największym uproszczeniu polega to na tym, że każda jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników jest zobowiązana do wyboru jednej instytucji finansowej, której powierzy prowadzenie PPK. Nowa ustawa obowiązuje od 2019 roku, jednak proces dołączania do niej nadal trwa i spośród już istniejących firm zakończy się dopiero w 2021 roku.
Na czym polega PPK?
W ramach prowadzonych działań zarówno pracownik, jak i pracodawca są zobowiązani do regularnego dokonywania wpłat podstawowych na specjalne konto, natomiast uiszczanie wpłat dodatkowych jest dobrowolne. Na uwagę zasługuje fakt, że pracownik może w każdej chwili zrezygnować z uczestnictwa w programie. Pieniądze są gromadzone na koncie, a po osiągnięciu przez zatrudnionego 60. roku życia mogą być wypłacone na poczet funduszu emerytalnego. Bardzo ważną informacją jest to, że podmiot zatrudniający ma obowiązek wybrania odpowiedniej instytucji finansowej i zgłoszenia do niej wszystkich aktualnie zatrudnionych pracowników. Mogą oni jednak dobrowolnie odstąpić od całego programu bez podawania przyczyny.
Jak wynika z przekazanych informacji, uzbierane środki podlegają dziedziczeniu, a zatem znajdują się na osobnym koncie przypisanym do konkretnego pracownika i są własnością tej osoby. Z obowiązku przystąpienia do programu PPK są zwolnieni między innymi mikroprzedsiębiorcy, których wszyscy pracownicy zadeklarują rezygnację z uczestniczenia w programie.
Jak wygląda to w praktyce?
Środki uzbierane w ramach PPK mogą być wypłacone przed 60. rokiem życia, jednak wiąże się to z mniejszymi lub większymi stratami finansowymi. Z chwilą ukończenia tego granicznego wieku, 25 procent uzbieranej kwoty będzie wypłacone od razu, natomiast pozostałe 75 procent w co najmniej 120 ratach miesięcznych. Można tę liczbę rat zmniejszyć, jednak wiązać się to będzie z obowiązkiem odprowadzenia podatku od dochodów kapitałowych.